Kryształ Capro siarczanu amonu
Siarczan amonu
Nazwa:Siarczan amonu (pisownia zalecana przez IUPAC; w brytyjskim angielskim także siarczan amonu), (NH4)2SO4, to sól nieorganiczna o wielu zastosowaniach komercyjnych. Najczęstszym zastosowaniem jest nawóz doglebowy. Zawiera 21% azotu i 24% siarki.
Inna nazwa:Siarczan amonu, Sulfato de Amonio, AmSul, Siarczan diamonu, Sól diamonowa kwasu siarkowego, Mascagnite, Actamaster, Dolamin.
Azot:21% Min.
Siarka:24% Min.
Wilgoć:0,2% maks.
Wolny kwas:0,03% maks.
Fe:0,007% maks.
Jak:0,00005% Maks.
Heavy Metal (jako Pb):0,005% maks.
Nierozpuszczalny:0,01 Maks.
Wygląd:Kryształ biały lub prawie biały
Standard:GB535-1995
1. Siarczan amonu jest najczęściej stosowany jako nawóz azotowy. Zapewnia N dla NPK.Zapewnia równomierny bilans azotu i siarki, uzupełnia krótkotrwałe niedobory siarki w uprawach, pastwiskach i innych roślinach.
2. Szybkie uwalnianie, szybkie działanie;
3. Większa wydajność niż mocznik, wodorowęglan amonu, chlorek amonu, azotan amonu;
4. Można go łatwo mieszać z innymi nawozami. Ma pożądane cechy agronomiczne, ponieważ jest źródłem zarówno azotu, jak i siarki.
5. Siarczan amonu może sprawić, że uprawy będą dobrze prosperować, poprawić jakość i plony owoców oraz wzmocnić odporność na katastrofy. Można go stosować do zwykłej gleby i roślin w nawozie podstawowym, dodatkowym nawozie i oborniku. Nadaje się do sadzonek ryżu, pól ryżowych, pszenicy i zbóż, kukurydzy lub kukurydzy, uprawy herbaty, warzyw, drzew owocowych, trawy siana, trawników, darni i innych roślin.
Głównym zastosowaniem siarczanu amonu jest nawóz na gleby alkaliczne. W glebie uwalniany jest jon amonowy, który tworzy niewielką ilość kwasu, obniżając równowagę pH gleby, jednocześnie dostarczając azot niezbędny do wzrostu roślin. Główną wadą stosowania siarczanu amonu jest jego niska zawartość azotu w porównaniu z azotanem amonu, co podnosi koszty transportu.
Jest również stosowany jako adiuwant w rolnictwie do rozpuszczalnych w wodzie środków owadobójczych, herbicydów i grzybobójców. Tam wiąże kationy żelaza i wapnia obecne zarówno w wodzie studziennej, jak i komórkach roślinnych. Jest szczególnie skuteczny jako adiuwant dla herbicydów 2,4-D (aminy), glifosatu i glufosynatu.
-Zastosowanie laboratoryjne
Wytrącanie siarczanem amonu jest powszechną metodą oczyszczania białek przez wytrącanie. Wraz ze wzrostem siły jonowej roztworu rozpuszczalność białek w tym roztworze maleje. Siarczan amonu jest doskonale rozpuszczalny w wodzie ze względu na swój jonowy charakter, dlatego może „wysalać” białka poprzez wytrącanie. Ze względu na wysoką stałą dielektryczną wody, zdysocjowane jony soli, takie jak kationowy amon i anionowy siarczan, są łatwo solwatowane w powłokach hydratacyjnych cząsteczek wody. Znaczenie tej substancji w oczyszczaniu związków wynika z jej zdolności do większego uwodnienia w porównaniu ze stosunkowo bardziej niepolarnymi cząsteczkami, w związku z czym pożądane niepolarne cząsteczki łączą się i wytrącają z roztworu w stężonej postaci. Metoda ta nazywana jest wysalaniem i wymaga stosowania soli o wysokim stężeniu, która może niezawodnie rozpuścić się w mieszaninie wodnej. Procent użytej soli jest porównywalny z maksymalnym stężeniem soli w mieszaninie, którą można rozpuścić. W związku z tym, chociaż aby metoda zadziałała, potrzebne są wysokie stężenia, dodanie dużej ilości soli, ponad 100%, może również przesycić roztwór, powodując w ten sposób zanieczyszczenie niepolarnego osadu osadem soli. Wysokie stężenie soli, które można uzyskać poprzez dodanie lub zwiększenie stężenia siarczanu amonu w roztworze, umożliwia separację białek w oparciu o zmniejszenie rozpuszczalności białka; to oddzielenie można osiągnąć przez wirowanie. Wytrącanie przez siarczan amonu jest raczej wynikiem zmniejszenia rozpuszczalności niż denaturacji białka, dlatego wytrącone białko można solubilizować za pomocą standardowych buforów. Wytrącanie siarczanem amonu zapewnia wygodny i prosty sposób frakcjonowania złożonych mieszanin białek.
W analizie siatek gumowych lotne kwasy tłuszczowe analizuje się poprzez wytrącenie gumy 35% roztworem siarczanu amonu, w wyniku czego powstaje klarowna ciecz, z której regeneruje się lotne kwasy tłuszczowe za pomocą kwasu siarkowego, a następnie destyluje się z parą wodną. Selektywne strącanie siarczanem amonu, w przeciwieństwie do zwykłej techniki strącania z użyciem kwasu octowego, nie zakłóca oznaczania lotnych kwasów tłuszczowych.
